இறைவன்

பணம் கடவுளுக்கு எதிரியா? 

பணம் தவறல்ல, பண ஆசைதான் பாவமென்று வேதம் கூறுகிறது எனவே அம்மட்டில் நிறுத்திக்கொள்ளலாம் என்று தயவுசெய்து மகா முக்கியமான சத்தியத்துக்கு செவியை விலக்கிவிடாதீர்கள்! பணம் பாவமில்லையென்றால்“அநீதியான உலகப்பொருள்(லூக் 16:9,11)” என்று ஆண்டவர் சொல்வாரோ! பணம் நல்லது என்றால் அதன்மீது வைக்கும் ஆசை எப்படி தீமையாக முடியும்?

அப்படியானால் பணத்தை அநீதியென்று சொல்லும் உங்கள் பாக்கெட்டில் பணமில்லையா? நீங்கள் சம்பாதிக்கவில்லையா? பணத்தைப் பயன்படுத்தவில்லையா?… உங்கள் எல்லாக் கேள்விகளுக்கும் இத்தொடரில் பதில் இருக்கிறது.

சர்வவல்லவருக்கு ஒரு எதிரி இருக்க முடியுமோ?

நம் தேவன் தன்னிகரற்றவர். யாருடனும் ஒப்பிடமுடியாத ராஜாதிராஜா! ஆயிரங்கோடி லூசிபர்கள் ஒருங்கே வந்தாலும் அவர் பாதத்தில் சுண்டுவிரலைக்கூட அசைக்க முடியாது. அப்படிப்பட்ட ஒப்புயர்வற்ற தேவனுக்கு யாரேனும் எதிரியாக இயலுமா? அவரை எதிரியென்று நினைத்துப் பார்க்கும் தகுதியாவது தரணியில் யாருக்கேனும் உண்டா? இல்லை இல்லவேயில்லை.

தகுதியிலேயோ, வல்லமையிலேயோ, மகத்துவத்திலேயோ யாரும் அவருக்கு இணைவைக்க முடியாது. அவர் சிருஷ்டிக்கர்த்தர், சருவலோக அதிபதி, துதிக்கும் தொழுகைக்கும் அவர் மட்டுமே பாத்திரர். ஆனால் அற்பத்திலும் அற்பமான நம்மை என்று அவர் தனக்குப் பொக்கிஷமாகக் கொண்டாரோ, என்று தகுதியற்ற நமக்காக தம்மைத் தரைமட்டும் தாழ்த்தினாரோ அன்று நாமே சிலவற்றை அவர் அளவுக்கு நம்வாழ்வில் உயர்த்திவைத்து அவற்றை அவருக்கு எதிரியாக்கிவிட்டோம்.

இன்னும் புரியும்படி சொல்லுகிறேன். பல தேசங்களைக் கட்டி ஆளும் ஒரு சக்கரவர்த்தி இருந்தார், அவருக்கு பூமியின் அரசர் எல்லோரும் கப்பம் கட்டினார்கள். அவரை எதிர்த்துப் பேசக்கூட துணிவு ஒருவனுக்கும் இல்லை. அப்படிப்பட்ட சக்கரவர்த்திக்கு ஐந்து வயதில் ஒரு சின்ன மகள் இருந்தாள். அவள் மீது அவர் தன் உயிரையே வைத்திருந்தார். அந்த சின்ன மகளுக்கு நியமிக்கபட்ட ஒரு வேலைக்காரி தந்திரமாக குழந்தையை வசப்படுத்தி அவள் அப்பாவை முற்றிலும் வெறுக்கச் செய்து மனரீதியாக அவரைவிட்டு முற்றிலும் குழந்தையைப் பிரித்துவிட்டாள் என்று வைத்துக் கொள்வோம். அந்தச் சக்கரவர்த்தி அந்த அற்ப வேலைக்காரியை தன் எதிரியாகப் பாவிப்பாரா இல்லையா? அப்படித்ததான் நாம் தன்னிகரற்ற தேவனுக்கு பல அற்ப எதிரிகளை உருவாக்கி வைத்திருக்கிறோம்.

ஒரு கல் தேவனுக்கு எதிரியாக முடியுமா?

நிச்சயம் இல்லை. ஆனால் அந்தக் கல்லை விக்கிரகமாகச் செதுக்கும் போதோ அது அவருக்கு எதிராகிவிடும் அல்லவா?

இல்லை, மனிதர் அதை வணங்கும்போதுதான் அது அவருக்கு எதிரானது அதுவரை அது வெறும் பொம்மையே என்று சிலர் வாதிடுவார்கள்!

நான் அதை மறுக்கிறேன், நியாயப்பிரமாணத்தின் பிரதான கட்டளைகளில் ஒன்று ” மேலே வானத்திலும், கீழே பூமியிலும், பூமியின்கீழ்த் தண்ணீரிலும் உண்டாயிருக்கிறவைகளுக்கு ஒப்பான ஒரு சொரூபத்தையாகிலும் யாதொரு விக்கிரகத்தையாகிலும் நீ உனக்கு உண்டாக்க வேண்டாம் (யாத் 20:4). ஏன் அவைகளை உண்டாக்கக்கூடாது? பொம்மையை உண்டாக்குவது குழந்தைகள் விளையாடுவதற்கு ஆனால் விக்கிரகத்தை உண்டாக்குவதே அதைத் தொழுதுகொள்ளத்தான்! சிந்திக்கத் தெரிந்த மனுக்குலமே! உனக்கு பொம்மை வேறு, விக்கிரகம் வேறு என்பது தெரியாதா?

இப்பொழுது சொல்லுங்கள், ஒரு காகிதம் தேவனுக்கு எதிரியாக முடியுமா?

நிச்சயம் இல்லை. ஆனால் அது பணமாக அச்சிடப்படும் போதோ???!!

இல்லவே இல்லை என்பதுதான் பலரின் வாதம். பணம் பாவம் இல்லை அதற்கு மனிதன் அடிமையாவதுதான் பாவம் என்பார்கள். “விக்கிரகம் பாவம் இல்லை அதை வணங்குவதுதான் பாவம்” என்று சொல்லுவது போன்ற தவறான வாதம்தான் இது!

அதெப்படி?…விக்கிரகமும் பணமும் ஒன்றாகுமா சகோதரரே! விக்கிரகம் தேவனுக்கு அருவருப்பானது. ஆனால் பணத்தையோ அவரே அதைப் படைத்தார், தனது பிள்ளைகளுக்குக் கொடுத்து அவர்களை ஆசீர்வதிக்கிறார். ஆண்டவர் இயேசுவே தச்சுத்தொழில் செய்து பணம் சம்பாதித்தார் அப்படிப்பட்ட பணம் பாவமாகுமா? அது தேவனுக்கு எதிரியாகுமா?? இப்படிப் பல கேள்விகள் அடுக்கடுக்காக இந்நேரத்தில் நமக்கு எழும்பும்.

பணத்தை தேவன் படைத்தாரா?

எங்களது Facebook விவாதத்தில்கூட ஒரு சகோதரர் “Money is also created by Him” என்று எழுதியிருந்தார். இது முற்றிலும் தவறு. தேவன் பணத்தை சிருஷ்டிக்கவில்லை. பணம் விழுந்துபோன மனிதனின் படைப்பு. ஏதேன் தோட்டத்தில் ஆதாமும் ஏவாளும் இருந்தபோது பணமோ, பணம் பற்றிய சிந்தனையோ, பணம் குறித்த தீர்க்கதரிசனமோ எதுவுமே அங்கு இல்லை. ஒருவேளை மனிதன் பாவத்தில் விழாமல் தேவ சித்தத்தின்படி பலுகிப் பெருகி பூமியை நிரப்பியிருந்திருந்தால் கூட பணத்திற்கு அங்கே இடமேயிருந்திருக்காது.

பணம் என்பது வெறும் அச்சடிக்கப்பட்ட காகிதம்.வெறும் அச்சடிக்கப்பட்ட காகிதத்தை தீமையாக மாற்றுவது எது? அதற்குப் பின்னால் இருக்கும் சுயநலத்தை மையமாகக் கொண்ட வர்த்தக முறையே!! இந்த வர்த்தக முறை மனிதன் விழுந்துபோனவுடனேயே தொடங்கிவிட்டது.

இந்த வியாபார முறையில் அப்படியென்ன தீமை இருக்கிறது?

“என்னிடம் உள்ள இந்தப் பொருள் உனக்குத் தேவையென்றால் உன்னிடம் உள்ள இதே மதிப்புள்ள எனக்குத் தேவையான ஒன்றை அதற்குப் பதிலீடாகக் கொடு!” என்பதுதான் வியாபாரத்தின் ஒட்டுமொத்த சாராம்சமாகும். அக்கால தானிய வர்த்தகத்திலிருந்து இக்கால மென்பொருள் வர்த்தகம் வரைக்கும் இதுவே அடிப்படை. சுயத்தின் வலைக்குள் சிக்குண்ட வீழ்ந்துபோன மனித குலத்துக்கு இந்த வர்த்தக முறையைத் தவிர வேறு எந்த மாற்றும் இல்லை. “வியாபாரம்” என்ற ஒற்றைச் சொல்தான் மனிதன் ஒருவரையொருவர் சார்ந்து வாழவேண்டும் என்ற நல்ல நிர்பந்தத்துக்குள் நம்மை வைத்திருக்கிறது. இல்லாவிட்டால் சுயநல மிருகங்களாகிய நாம் ஒருவரை கடித்துப் பட்சித்து ஏகமாய் அழிந்திருப்போம். விஷத்தை விஷத்தால் முறிப்பதுப்போல சுயநலத்தின் மொத்த உருவாய் மாறிப்போன மனித இனம் பூமியில் நீடித்திருக்க வேண்டுமென்றால் அந்த சுயநலத்தையே மையமாகக் கொண்டு ஆனால் ஒருவரை ஒருவர் சார்ந்து வாழ நிர்பந்திக்கும் ஒரு வாழ்க்கைமுறைதான் சரியான தீர்வு.

நான் பிழைக்க எனக்கு உணவுப் பொருள் விளைவிக்கும் ஒரு விவசாயி வேண்டும், அதை எனக்கு விற்க ஒரு வியாபாரி வேண்டும். அவர்கள் இருவரும் பிழைக்க வேண்டுமென்றால் அவர்களுக்குத் தேவையான பணத்தைக் கொடுத்து அவர்களது பொருளை நுகர நான் வேண்டும். இப்படி காலைமுதல் இரவு வரை என் வாழ்வில் எனக்கு தேவையானவற்றை தருவோரும் அதற்கு ஈடாய் அவர்கள் என்னிடமுள்ள சமமான மதிப்புள்ள ஒன்றைப் பெற்றுக்கொண்டு பிழைப்போரும் ஏராளம்! ஏராளம்! இதுதான் இன்றைய உலகை இயங்க வைக்கிறது.

சுயநலமிக்க இருவர் ஒருவரையொருவர் சார்ந்து பிழைக்க வேண்டிய நிர்ப்பந்தம்!! இன்று நாம் பிழைத்திருக்கவும், முன்னேறவும் காரணம் இந்த வர்த்தக முறையே! அத்தியிலை அணிந்த மனிதனை கோட்சூட் போடவைத்து அழகுபார்த்தது இந்த வர்த்தகமுறையே! புறாக்கள் கால்களில் செய்தியைக் கட்டி அனுப்பிய மனிதனை இன்று சாட்டிலைட்களை அனுப்ப வைத்தது இந்த வியாபாரமுறையே! சற்று சிந்தித்துப் பாருங்கள்! இது மாத்திரம் இல்லாதிருந்தால் நாம் இன்னும் கற்காலத்திலேயே இருந்திருப்போம். இன்று நாம் காணும் மேகத்தை வருடும் பலமாடிக் கட்டிடங்களும், அதிநவீன வாகனங்களும், தொலைதொடர்பு சாதனங்களும் எல்லாம் எல்லாம் இதனால் உண்டானவை.

ஆனால் இந்த வர்த்தகமுறை மனிதனை அவன் சுயநலத்திலிருந்து ஒருநாளும் விடுதலையாக்காது மாறாக அவனை இன்னும் பெரிய சுயநலக்காரனாக மாற்றும். என்று மனிதன் சுயநலத்தை விட்டுவிடுகிறானோ அன்று உலகின் மொத்த வியாபாரமும் படுத்துவிடும். அகிலத்தின் முன்னேற்றச் சக்கரம் அடியோடு நின்றுவிடும். ஒட்டுமொத்த உலகமும் திசைமாறி பயணிக்கத் தொடங்கிவிடும். ஆனால் அது இயேசுவின் வருகைவரை நடக்க முடியாது, நடக்காது, ஏன் நடக்காது? இந்த உலகத்தை சுயநலக் கூண்டுக்குள் அடைத்து தன்விருப்பத்துக்கேற்றபடி இழுத்துச்செல்லும் கபட சூத்திரதாரி யார்? அவனுக்கு என்னவேண்டும்? நமது வியாபாரமுறையைப் பயன்படுத்தி அவன் சாதித்துக் கொண்டிருப்பது என்ன? போன்ற அதிர்ச்சிகரமான உன்மைகளை இந்தக் கட்டுரைத் தொடரில் விவாதிக்கப்போகிறோம்.

கரன்சி வருவதற்குமுன் ஆரம்பகாலத்தில் பண்டமாற்று முறை இருந்தது. பண்டமாற்று முறையென்பது ஒரு பொருளைக் கொடுத்து அதற்க்கு ஈடான இன்னொரு பொருளைப் பெற்றுக்கொள்வதாகும். இதன் பரிணாம வளர்ச்சியே கரன்சி வர்த்தக முறை.

இந்த வர்த்தகமுறைதான் சகல தீமைகளுக்கும் ஊற்றுக்கண் என்பதை விளக்க உங்களை கற்காலத்துக்குக் கொண்டுசெல்ல விரும்புகிறேன். மனிதன் தான் நிர்வாணி என்பதை அறிந்தபின் அவனுக்கு உடை என்பது ஒரு அத்தியாவசியமான தேவையாயிற்று. நான் ஒரு நல்ல வேட்டைக்காரன் என்று வைத்துக்கொள்ளுங்கள், நான் மான்களை வேட்டையாடி அவற்றின் தோல்களை எடுத்து உடையாக மாற்ற என்னால் முடியும். எனக்கு அருகில் வசிக்கும் இன்னொரு நபர் ஒரு நல்ல தோட்டத்தை வைத்து பராமரிக்கிறார். ஆனால் அவரால் வேட்டையாட முடியாது. அவருக்கு உடை தேவை, எனக்கு நல்ல ஆரோக்கியமான கனிகள் தேவை.நாங்கள் இருவரும் பண்டத்தை மாற்றிக்கொள்ளுகிறோம்.

ஆஹா எத்தனை அருமையான உறவு! ஆனால் பிரச்சனை எங்கு உருவாகிறது தெரியுமா?

இங்கு காட்சியில் இன்னொரு புது நபர் நுழைகிறார். அவர் என்னைவிட சிறந்த வேட்டைக்காரன் என்று வைத்துக் கொள்ளுவோம். அவரால் புலிகளளைக் கூட வேட்டையாட முடியும். அவர் புலித்தோலில் அழகான உடை செய்து என் நண்பருக்குக் காட்டுகிறார். மான்தோலை விட புலித்தோல் உடை அழகாகவும் கம்பீரமாகவும் காட்சியளிக்கிறது, வியாபாரம் அவர் கைக்கு மாறுகிறது. நான் நஷ்டப்படுகிறேன். எனவே நான் எனது விட்ட வியாபாரத்தை மீண்டும் பிடிக்க ஏதேனும் புதுமையைப் புகுத்தி என் வாடிக்கையாளரை கவர வேண்டும் என்ற கட்டாயத்துக்குள் தள்ளப்படுகிறேன், இல்லாவிட்டால் என்னால் நிலைக்கவும், பிழைக்கவும் முடியாது. இங்குதான் போட்டி பிறக்கிறது, இங்குதான் முன்னேற்றமும் பிறக்கிறது. இன்று நாம் தொலைதொடர்பு சந்தையில் காணும் சகல அதிநவீனப் பொருட்களும் வர்த்தகப் போட்டியினால் விளைந்தவையே! இந்த வர்த்தகப் போட்டியே தெருவோர வியாபாரிகளிலிருந்து வல்லரசுகள்வரை யாவரையும் ஆட்டிவைக்கிறது. நம்மையெல்லாம் எங்கோ ஒரு முடிவை நோக்கி இழுத்துச் செல்லுகிறது.

இதன் விளைவாக போட்டி பொறாமை ஆதிக்க மனப்பான்மை பெருகி அன்பு தணிந்து போனது. ஏதேன் தோட்டத்தில் தேவ பிரசன்னத்தில் வாழ்ந்த மனிதனுக்கு தேவன் தேவன் ஆயத்தப்படுத்தியிருந்த வாழ்க்கைமுறை நிச்சயமாக இது அல்லவே அல்ல. மனிதனை தேவன் உருவாக்கும் முன்னரே அவனுடைய சகல தேவைகளையும் ஆயத்தம் செய்து தயாராக வைத்திருந்தார். சுருக்கமாகச் சொல்லப்போனால் ராஜபோக வாழ்க்கை!

தேவன் ஆதாம் ஏவாளிடம் எதிர்பார்த்ததெல்லாம் அவர்கள் தேவனை நேசித்து அவரோடு ஐக்கியம் கொள்ளவேண்டும், அவர்கள் ஒருவருக்கொருவர் அன்புசெலுத்தி ஐக்கியத்தில் வாழவேண்டும். அவர்கள் ஒருவேளை பாவத்தில் விழாமல் தேவசித்தப்படி பலுகிப் பெருகி பூமியெங்கும் பரவி இருந்திருப்பார்களானால்கூட அவர்களுக்கு தேவன் தந்த வாழ்க்கைமுறை முற்றிலும் வித்தியாசமானதாக இருந்திருக்கும்.

அந்த வாழ்க்கை சுயநலத்தையும் போட்டியையும் தூண்டிவிட்டு அன்பைத் தணியச் செய்யும் இன்றைய வர்த்தகமுறைபோல இல்லாமல். தியாகத்தையும் அன்பையும் மையமாகக் கொண்ட நீதியே உருவான ஒரு வாழ்க்கைமுறையாக இருந்திருக்கும். காரணம் மனிதன் ஏதேனில் வெளிச்சத்தில் வாழும்வரை தனது அனைத்துக் காரியங்களுக்காகவும் தேவனையே சார்ந்திருந்து சகலத்தையும் அவருடைய கரத்திலிருந்தே பெற்றுக்கொள்ளும் உன்னத நிலையிலிருந்தான். தேவன் வியாபாரி அல்ல, அவர் தகப்பன்! அவரிடமிருந்து வருவது அன்பு! அன்பு! அன்பு மட்டுமே!! அவர் பிள்ளைகளும் அப்படியே வாழும்படி செய்திருந்திருப்பார்.

ஆனால் அவனுக்கோ தேவனைச் சார்ந்திருக்க விரும்பவில்லை. சர்ப்பத்தின் பேச்சுக்கு செவிகொடுத்து நன்மைதீமையை நானே அறிந்து நானே என்வாழ்வைத் தீர்மானித்துக்கொள்ளுகிறேன் என்ற ஒரு அபாயகரமான முடிவை எடுத்து ஏதேனைவிட்டு வெளியே வந்தான். நன்மைதீமை அறியத்தக்க கனியைப் புசித்து கண்கள் திறக்கப்பட்ட(!) மேதாவியான மனிதனது அரிய கண்டுபிடிப்புதான் இந்த வர்த்தகமுறை.

என்று வியாபாரம் என்ற ஒன்று மனித சமுதாயத்தில் நுழைந்ததோ…அன்று மனித வரலாறு திசைமாறி பயணிக்கத் துவங்கிவிட்டது.